Festival FIN DE CURSO 2012-13

Semella que a música e como a herba. Préstalle moi ben a choiva. E se algo tivemos este ano foi choiva dabondo e moita música. 
O ano do 25 aniversario da Escola de Musica  Mestre Inocentes Camaño foi      verdadeiramente un ano productivo. Multiples audicións dos diferentes seminarios, as actuacións nas parroquías, o concerto aniversario no Auditorio. E para rematar o Festival de Fin de Curso.

Pódese decir, sen medo a ser exaxerados, que foi un festival grandioso, que recolleu moito do esforzo engadido que tivo este curso. E houbo moito esforzo porque houbo moita ilusión. E xa se sabe: SEN ILUSIÓN NON HAI ESFORZO. 

O esforzo dos alumnos, do mestres, dos pais , do persoal. Esforzo que hasta no económico foi moito mais grande, para as familias, este curso. Esforzo que afrontamos entre todos porque temos ilusión. Ilusión polas cousas ben feitas, pola música, pola convivencia, pola amistade...
De todo isto ben como resultado  o que poidemos ver o venres pasado no  auditorio. Meniños con formiguiñas e pañuelos na cabeza, raperos de gorra revirada, bandas grandes con voces cristalinas, traballadores da madeira que se sopla, coristas e orquestantes. E a sete alumnos que rematan os seus estudos no conservatorio. Unha moi boa promoción de novos músicos aos que lles desexamos a mais grande das sortes na vida.
E para todos: que a ilusión siga entre nos no vindeiro curso.

Resolución Consello Escolar

Resolución do consello escolar sobre a avaliación alumnado  profesora Jezabel Argüelles Martínez.
Consultar pestaña de anuncios
 

CONCERTO FIN DE CURSO: 21 ÁS 20 horas

Matricula Curso 2013-14

PROXECTO ORQUESTRAL

Temos unha GRANDE nova. 

                         xa podemos disfrutar o 1º DVD do proxecto orquestral:                              UN NADAL DE FANTASIA

Cunha grande calidade de producción podemos admirar á nosa benquerida orquestra nunha actuación memorable.
Podedela ver ver na pestaña: proxecto orquestral
e tamén directamente no youtube:   http://www.youtube.com/watch?v=NhSccIZ73js
e no seu facebook: https://www.facebook.com/proxecto.orquestral?fref=ts

ANUNCIOS IMPORTANTES

INAUGURAMOS UNHA NOVA PESTAÑA na que podedes ver avisos e anuncios importantes relativos á vida da escola e conservatorio: circulares, calendarios de ensaios, datas sinaladas... 

 Desta volta podedes ver unha circular da dirección sobre a proximidade da fin do actual CURSO:

• Remate das Clases: 7 de xuño
• Entrega de notas, informes e diplomas: 19 de xuño a partires da 17.00 horas
• CONCERTO FIN DE CURSO: 21 de Xuño as 20.00 horas
• Matriculas e probas de acceso
• Solicitude de prazas Escola de Música  e matricula vindeiro curso

Tamén podedes consultar o calendario de ensaios de FIN DE CURSO

Fin de festa no auditorio

No final desta longa e grande festa e celebración dos 25 anos da Escola de música démonos conta da extraordinaria dimensión de todo o acontecido. O cronista diario do periodico de turno, tras un evento como o de onte,   acostuma  decir  "o teatro viuse abaixo, tralo éxito obtido ... bla,bla, bla". Nos, no canto desto, preferimos recoller expresións do público cando o telón se descorreu: "oh!!! é incrible que o esceario non se veña abaixo". Porque a primeira expresión de asombro da noite porduciuse ao ver a morea de xente que, de negro riguroso como manda o protocolo, buscaba acougo no ateigado espazo para dar comezo ao concerto.

Houbo quen quedou coa queixada fora de sitio e os mais facían contas, como fai o noso afamado periodista, sabedor da importancia do dato. -E cantos serán? -alomenos 300? -pois por ahí andarán, - fixate que meniños tan pequerrechos e os velláns aqueles do fondo... E serán quen de cantar ou é so para facer bulto?.. Mira, mira alí abaixo á dereita está Alba.. -onde? non a miro?. Cala, e aplaude que entra a directora... E vai poder con todos?- malo será....

Silencio, no esceario todas as miradas na Directora. Levanta paseniñamente os brazos, mira a todos e move os beizos: ilusión, ilusión. As palabras susurradas non son de animo, son de lembranza: preparados, comezomos con "ilusion de amor". Unha última ollada aos instrumentista e os brazos comezan o seu movemento acompañados dun doce sorriso, este sí destinado a dar ánimo e confianza.
Charán chan chaaaaran, comeza a corda e ao aceno conxunto de brazos, ombreiros, e mínima flexión de xeonllos, perto de duascentascincoenta voces entonan: "en el sileeeencio deee la nooooooche, niña te veeeengo a viiiisitar..." No público algún codo bate contra o do lado cunha lixeira inclinación da cabeza, que ben sabemos, significa: "mira ti que ven cantan". Remata a canción, estalan os aplausos, e a cara da directora ilumínase. Todos no esceario saben o significado: moitas grazas, fixéstelo moi ben, seguide así.. Nenos e maiores respiran aliviados: imos pola segunda. As cabezas están concentradas, non teñen tempo a lembrar a de días e días de ensaios, ás carreiras, repetindo unha e outra vez, repasando, indo dun lado para outro ao tempo que se pensa nos exámenes e nas outras actividades que tamén andan a rematar, na festa do fin de curso, nas rifas que quedan por vender e en tantas e tantas cousas que encarecen a labor de cantar. E miran á directora que no remate dunha canción acompaña o sorriso de aprobación , que xa lle parece escaso para recoñecer tanto bo facer, cun xesto da man que se coloca co puño pechado e o pulgar cara arriba, ben pegadiño ao peito, que e onde nace o desexo de trasmitir a súa satisfacción, para que non o vexa o público malia non conseguilo. Nas primeiras filas observan o detalle, volven a chocarse codos en signo de complicidade.
Remata a primeira parte cantada e mentras soan aplausos van entrando mais e mais músicos cos seus instrumentos, que como pezas dun tetris van acomodandose nas sillas que ainda estában vacías. Comeza a segunda parte do coro coa compaña da orquesta case na sua totalidade. O coro mais acompañado ainda e quen de vencer o cansancio e completa unha actuación que merece ser lembrada por moitos anos. "Y co-loooo-res en el viento deees-cuu-brir" pon fin actuación do coro.
-Miraches a Alba. -Mirei, mirei. que guapiña. -Ai!!! que ben cantaron, pobriños, asi e todo que mérito che ten, tantas cancións e a estas horas. -Non me fales, que ti non tiveches que andar a ir e vir con tanto ensaio, -pero no me digas: quedou tan bonito, -Bonito é pouco, xa verás con calma na grabación que fixo Milucho. -Veña, imos para arriba que levan para ali aos nenos. -Imos, que emosionada estou. - e ainda queda a orquestra que seica vai ser impresionante- Bule, bule.

Chissss! xa está toda a orquestra. -Mimaaa canta xentiña, pero ahí hasta hainos que tocan na banda - Claro muller, na música no Morraso todo está relacionado. -Ahh.
Os músicos en pe agardan a entrada do Director. Paso firme e sorriso na cara lévano hasta o caixón. Saúda cunha leve flexión, xírase e coa orquestra sentada e preparada, ergue a batuta. Os movementos son seguros e nacen da confianza de ter ben feitos os deberes. Traballouse arreo nunha empresa que moitos estimaban insuperable e esa batuta non ha deixar lugar á duda. Trazos cortos e enerxicos transmiten confianza e orde e deste xeito as primeiras notas fanse reconocibles entre o auditorio que xa está a ver a cara de Robert Refort cuberta por un chapeu en terras africanas. Non hai ninguén que non sinta ese asombro de escoitar cabalgar xuntas a notas tan variadas de instrumentos tan distintos para construires entre todas unha melodía. A batuta dibuxa no aire o sinal que pon fin a primeira peza ao mesmo tempo que os apluasos reventan o auditorio acompañados de bravos. O director xírase e agradece o recoñecemento, e sinala aos instrumentos sobresaintes da peza para que se levanten e saúden ao tempo que reciben o seu recoñecemento e o do público.
O concerto continúa na súa liña existosa, e se escoitan de novo notas que nos achegan a clásicos do cine. Soa de maravilla e a emoción flue entre escenario e as butacas, chegando  a ser tanta que hasta un arco sae disparado e cae ao chan. Case ninguén se da de conta, e os que o fan saben que é froito da paixón, e esta é sempre de agradecer.

A cousa xa non ten volta atrás e a orquestra segue co seu recital recollendo aplausos e signos de máxima aprobación. O director contento non se relaxa, non confía na sorte. Acredita no traballo ben feito e sabe que este non remata ate arrancar a derradeira nota do concerto. E conforme ao previsto esta chega a faino acompañada dunha fonda satisfacción global que inunda a todo o auditorio.
Agora si podemos recorrer á expresión periodística: o auditorio viuse abaixo. Foi tanta e tan longa a ovación, e tan claro o recoñecemento que nela se estaba a facer ao profesorado que aqueles que estaban sobre o escenario non tiveron outra que se xuntar no centro do mesmo para recibires o calor da xente ali congregada, que o facía extensivo ao resto dos profesores espallados entre o público.
-Vamos Mucha que isto rematou, -espera Fina, collemos á nena e buscamos a Milucho, pero antes deixame coller alento, que estou algo emocionada. Mira ti que parva son, serán cousas miñas pero o destes dias di moito da xente deste pobo. Ate me dou non sei que ao mirar a viuva do Mestre Inocentes recoller o ramo e pensar nos meniños que cantaron na súa lembraza. Déboche ser moi sentimental. Pode que deso  trate a música. Dos sentimentos.

PODEDES VER FOTOS E VIDEOS NA PESTAÑA CONCERTO AUDITORIO XXV